Mijn boeken van 2013

Terry Pratchett: Guards! Guards! (Discworld #8) (4*)

Erg grappig. Veel fraai gevonden woordspelingen en idiote situaties. Kortom: Pratchett.

Aldous Huxley: Brave New World (5*)

Een inventief boek over een intrigerende maatschappij waar mensen altijd blij zijn en nooit vrij. Dit botst met andere mensen die niet echt blij zijn en die meer waarde hechten aan vrijheid en onafhankelijk, individueel denken (het idee!). Een beangstigende maatschappij, beangstigend in die zin dat het in ieder geval een beetje herkenbaar is vandaag de dag. "Ford, wij zijn twaalf; o, maak ons één, als druppels in de sociale rivier."

Terry Pratchett: The Last Hero: A Discworld Fable (#27) (4*)

Grappig. Inventief. Gestoord. Goed en rijk geïllustreerd.

Willem Frederik Hermans: De donkere kamer van Damokles (5*)

spoiler alert Zeer inventief en spannend. Is Osewoudt goed of slecht? Stoer of slap? Verwerpelijk of vrouwenversierder? Hij (b)lijkt gek te zijn geworden. Hij zal eerst echt Dorbeck gezien hebben, schuilnaam van Jagtmans. Vier jaar later heeft hij de identiteit van Dorbeck overgenomen om uit huwelijk en sleur te ontsnappen. Dat is tenminste mijn idee.

Clemens van Brunschot: Uit de duisternis neergedaald (2*)

Het weergeven van hoe de schizofrene Gerard de werkelijkheid waarneemt, is knap gedaan. Je blijft als lezer twijfelen wat er echt is. Maar wat het hoogtepunt zou moeten zijn, is voor mij een vreemde afknapper: de tv-show waarin Gerard het bestaan van God probeert te bewijzen en Eugénie het tegendeel. Hun betogen rammelen en overtuigen niet en de sketches zijn amateuristisch en raar, al zal de schrijver dat zeker express hebben gedaan. Al snel zou geen enkele kijker dit nog serieus nemen, hoop ik, al moet ik erbij zeggen dat ik al jaren geen televisie meer heb. De eerste tweehonderd pagina's waren behoorlijk goed en op grond daarvan had ik meer verwacht, dus komt de beoordeling misschien lager uit dan verdiend.

Thomas Olde Heuvelt: Harten Sara (4*)

Een prettig gestoord verhaal met trekken van Peter Pan en Extreem luid en ongelooflijk dichtbij. Werkelijkheid en verbeelding, magie en illusie, liefde en haat lopen door elkaar heen. Harten sluiten en openen zich. Verhalen ontvouwen zich.

Een speels en serieus goed boek om spinnend van verwondering te lezen.

Peter Schaap: Het zwaard van Mechdany (1*)

Misschien heb ik mijn dag niet, maar het begin, vooral de proloog en het eerste hoofdstuk, komen op mij warrig over. Het voelt aan alsof dit deel 2 van een serie is en het zonder deel 1 niet goed te volgen is. De auteur geeft veel informatie, terwijl ik geen kapstop heb om die informatie aan op te hangen. Voor de personages is het duidelijk en logisch hoe ze moeten handelen, voor mij niet. Het ene moment spreken ze heel klinisch en beheerst, het andere moment zijn ze geschokt of boos terwijl ik daar geen goede reden voor zie. Het lukt mij niet met hen mee te voelen of denken.

In de hoofdstukken daarna wordt het beter qua informatiedichtheid, maar na vijftig pagina's ben ik er niet van overtuigd dat het tussen mij en het verhaal nog goed komt. Gezien de review van FantasyWereld begint het daarna interessanter te worden, dus zou ik door kunnen lezen, maar ik houd het voor gezien. Het is kennelijk niet mijn soort boek.

Terry Pratchett: Equal Rites (Discworld #3) (3*)

Natuurlijk weer een grappig boek, maar met dit keer meer tijd voor het hoofdverhaal en minder voor grappige opmerkingen aan de zijlijn.

Claude Simon: The Flanders Road (1*)

In potentie een interessant intrigerend onderwerp over een dood in mei 1940 maar het onderwerp gaat verloren achter een moeilijk onmogelijk verwarrend te lezen bundel conglomeratie verzameling woorden die het moet doen zonder helpende noodzakelijke onderdelen zoals interpunctie komma's punten en een enkele witregel de schrijver wil interessant doen maar is het niet (literaire critici zijn het daar niet mee eens want hij heeft de Nobelprijs voor de literatuur gewonnen o ja er zijn ook haakjes (en die zijn me toch leuk)) waar ga ik naartoe met deze zin ik ben al halverwege de pagina maar ik moet doorschrijven ook al ben ik iedere lezer al kwijt en ach wat maakt het ook uit ik kan net zo goed uiteindelijk concluderend met pijn in mijn hart deze zin beëindigen met een punt ook al vrees ik dat dit mijn dood zal zijn.

Als je de voorgaande zin verwarrend vond en je dit niet leuk vindt, laat dit boek dan links liggen. Maar als je deze zin kan verteren, kan je het boek waarschijnlijk waarderen. Ik ben gestopt na 25 pagina's. Ik denk dat ik snel een historisch non-fictie boek over de Tweede Wereldoorlog ga lezen en daar uitbundig van ga genieten.

Neal Stephenson: The Diamond Age (3*)

Het goede aan dit boek is dat het veel interessante ideeën naar voren brengt. Nanotechnologie is doorgebroken. Wat betekent dit voor het leven van alledag, voor media, school, maatschappij, oorlog? Er zijn interessante toepassingen en de auteur heeft ze doordacht. De meest interessante is de "primer", een interactief boek om jonge meisjes te helpen op te groeien om klaar te zijn voor de wereld. Het eind van dat deel van het verhaal praat over Turingmachines en herinnert me aan Douglas Hofstadters boek Gödel, Escher, Bach, doordat de lijnen tussen de echte Nell en prinses Nell vervagen.

Het slechte aan dit boek is dat het de ideeën erg klinisch presenteert. Er is niet veel ruimte voor emotie van de hoofdpersonen. Bijna iedereen is erg beleefd, stiff upper lip, en spreekt op een erg nette manier, met behoud van goede manieren, wat er ook gebeurt. Na een tijd gaat dat me irriteren. Er wordt veel gesproken over technologie. De ideeën zijn interessant, maar je dringt niet door tot het hart van de karakters. Er wordt veel gevraagd van de lezer. Je moet vaak zelf dingen verklaren (bijvoorbeeld de betekenis van een veel gebruikt woord) aan de hand van opmerkingen door het boek heen, omdat niet alles wordt uitgelegd. Sommige delen zijn ronduit saai, vooral tussen pagina's 400 en 450, waar ik deels de pagina's vluchtig bekeken heb zonder ze echt te lezen.

Dus: gemengde gevoelens over dit boek.

Kees van Kooten: De verrekijker (3*)

Het boekenweekgeschenk. Een prettig boek, goed te lezen, licht humoristisch, niet bijzonder. Een aardig tussendoortje voor in de trein.

Jan Brokken: De vergelding (4*)

Boeiende zoektocht naar het geheim van het Sluisje. Mooi om in een dorpsgemeenschap te duiken en een stukje mee te lopen met steeds weer een ander gezin, waar even in grote lijnen de familiegeschiedenis wordt geschetst, met een focus op 1944. Het is een verslag van een journalistieke speurtocht naar wie het gedaan heeft, waarbij je met de schrijver meereist en steeds nieuwe feiten leert, aannames moet maken en bijstellen, voor tunnelvisie uit moet kijken en een hoop bijleert over een dorp in oorlog.

Hannu Rajaniemi: The Quantum Thief (5*)

Dit verre-toekomst boek heeft een aantal erg originele elementen die flink de ruimte krijgen. Je krijgt diverse kanten en toepassingen ervan te zien.

Als eerst is er het "gevulot" systeem dat privacy afhandelt. Ik weet niet hoe de schrijver aan de naam kwam. In mijn hoofd heb ik het een afkorting gemaakt van "General View Logic Technology," maar dat slaat misschien nergens op. Er is een stadje in het zuiden van Israël dat Gevulot or Gvulot heet. In het Hebreeuws lijkt het "grenzen" te betekenen, wat kan kloppen, want met het gevulot systeem kan iedereen de grenzen aangeven van wat hij deelt met anderen. Je kan anderen het recht ontzeggen om je te zien of het recht om te herinneren dat ze je hebben gezien. Een interessante toepassing is dat detective Isidore Beautrelet niet noodzakelijkerwijs zijn huisgenote ziet of hoort, ook al is ze in dezelfde ruimte. Je kan iemand een stuk van je gevulot geven, kennelijk door het te denken naar die persoon, bijvoorbeeld door je naam te delen of een paar foto's van je vakantie. Erg interessant om over na te denken.

Dan is er het idee van de "Stillen". Mensen gaan niet langer dood. Wanneer hun tijd op is, stoppen ze met leven als een echt persoon en worden een Stille, een meer dierlijk wezen dat het harde werk doet dat gedaan moet worden om de stad te laten functioneren. Als je je tijd hebt uitgediend, word je weer levend.

Bij gevulot en de Stillen krijgt de lezer echt de kans om te begrijpen, misschien niet exact hoe het werkt, maar wel wat de gevolgen en toepassingen zijn. Met andere delen van dit bizarre universum moet je je gewoon door de stroom van het verhaal laten leiden en niet verwachten alles te begrijpen of zelfs maar een begin van een verklaring te krijgen. Het kan me irriteren als schrijvers dit doen, maar in dit geval vond ik het niet zo erg.

Dit is een van die boeken die het verdienen na een paar jaar nog een keer gelezen te worden om ze vollediger te begrijpen en ervan te genieten, maar het is nu al goed door zijn ideeën die je aan het denken zetten.

Jerry Pournelle: King David's Spaceship (3*)

Goed:

• Leuk om een verhaal te lezen waar het doel een keer niet is om een wereld te redden van de ondergang, maar om een ruimteschip te bouwen zodat de wereld een hogere plaats krijgt in het rijk.
• De strategische en tactische kwaliteiten van MacKinnie and Hal worden goed getoond.

Slecht:

• Het zelfs maar overwegen om een ruimteschip te bouwen terwijl je nog vecht met zwaarden vraagt wel erg veel van mijn fantasie.
• De emoties voelden plat aan. Natuurlijk hoopte ik dat de personages hun doel zouden bereiken, maar ze bleven op een afstand, wat het moeilijk maakte om me met hen verbonden te voelen.

Yann Martel: Het leven van Pi (4*)

Leuk verhaal, niet al te moeilijk, maar met een diepere twist aan het eind.

Louis Couperus: Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan... (4*)

Prachtig oud taalgebruik. Couperus kan schilderen met woorden. Daar kan ik van genieten, maar ook zonder die rijke woordgeschiedenis is het een mooie schildering van een familie, met goed onderscheiden karakters.

Over de oude taal: je krijgt woorden als 'meê' (mede/mee), 'zoû' (zoude/zou), 'soupel' (soepel), 'logiesch' (logisch) en 'van daag' (vandaag). Een enkele keer is er een woord dat ik echt niet ken en dat ook niet in mijn woordenboek staat, soms Frans of Indisch. En de woordvolgorde in de zin zouden wij wel eens anders doen, al stoort dat mij niet. Zoals gezegd: daar kan ik van genieten. Er zijn uitgaves in moderner Nederlands, wat voor sommige lezers zal helpen.

Een klein stukje uit hoofdstuk 3 van deel 1, als voorbeeld van de mooie taal:

"Nu zaten zij beiden, als wachtten zij iets, en toch tevreden, dat zij samen wachtten... Zeven-en-negentig was de oude mevrouw, en wàt zij afwachtte, wist zij, dat komen zoû vóor de honderd geslagen was."

Diversen: Het Grote Drakenboek (3*)

De verhalen waren onevenwichtig. Teveel verhalen waren raar of lieten teveel vragen onbeantwoord. Teveel karakters reageerden totaal onlogisch of schoten van het ene naar het andere uiterste. Dat geldt zeker voor het openingsverhaal van Jack Vance, helaas het langste verhaal. De broederschap van de draak, van Patricia A. McKilly, heb ik niet eens uitgelezen; dat de hoofdpersonen meiden zijn is prima, maar bij een stel giebelende mutsen trek ik de grens. Nog drie andere verhalen van het totaal van elf vind ik onder de maat, waarmee het boek de drie sterren alleen met de hakken over de sloot haalt.

Positieve uitschieters:

Anne McCaffrey: De kleinste drakenjongen. Niet verrassend als je al eerder een verhaal over de drakenrijders van Pern hebt gelezen, maar wel goed geschreven.

Lisa Tuttle: De bruid van de draak. Een verrassend, spannend verhaal, over een draak in het Engeland van de huidige tijd. Geslaagd en wat mij betreft de winnaar, al blijf ik met de vraag achter wat er nu echt is gebeurd, hoe de vork precies in de steel zit.

Overigens een ontzettend lelijke draak op de voorkant, met een bochel, een uitzakkende buik, een wel heel erg lange en onmogelijk horizontaal blijvende staart, en vleugels waarbij het perspectief niet klopt. Met zo'n uiterlijk zou ik ook vuur spuwen.

Toptalenten SKVR Schrijversschool: Vers (3*)

Dit is een bundel verhalen plus een paar gedichten van de allereerste topklas van de Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam.

De verhalen zijn divers, maar ze hebben twee dingen gemeen: een goede karaktertekening en een taalvaardigheid die dik in orde is.

Uitschieters zijn wat mij betreft Alex Donks, met het fantasyverhaal Fractures, dat een glimp biedt van een grote wereld, en Edwin de Voigt met Plan TVB, het allesbehalve kinderachtige plan van de kinderen Giebels en Reuzel voor Totale Vernietiging Bullebakken.

Ik heb net een verhalenbundel uitgelezen over draken, inclusief verhalen van gerenommeerde namen in het fantasygenre. Die haalde de drie sterren met de hakken over de sloot, maar Vers gaat daar fluitend overheen.

Dit is vers talent waar Rotterdam en Nederland meer van gaat horen en waar ik meer van ga lezen.

Adrian Stone: Ziel van de Duivel (4*)

Sterk slot van deze trilogie, het beste boek van de reeks. Een logisch geheel, waarin geschaakt wordt op het hele schaakbord van deze wereld. De ontwikkelingen tussen Marak en Tania zijn goed neergezet.

J.K. Rowling: Een goede raad (5*)

Ik had een saai boek over een slaperig stadje verwacht, en begon alleen te lezen omdat we het met de boekenclub lezen. Maar Rowling weet de vaart erin te houden. Er zijn veel karakters, maar ze zijn helder, samenhangend en realistisch vormgegeven. Ze voelen aan als echte personen. Op iedereen valt van alles aan te merken. Sommigen herpakken zich en komen er sterker of gelouterd uit. Voor anderen is het een dramatische climax.

Esther Kaper: Hot Issues - Eerlijk Over Seks (5*)

Heerlijk eerlijk en open over seks. De zwaarte en het schuldgevoel haalt Esther weg. Een christelijke regel als "je mag geen seks voor het huwelijk hebben" staat niet zo letterlijk in de bijbel. Zo makkelijk kom je er niet mee weg. Je zal zelf met God en later ook met je partner op zoek moeten gaan naar Gods wil voor jouw en jullie seksualiteit. Als je als maagd het huwelijk in wil gaan en je doet dat met als reden "ik weet ook niet waarom, maar dat is nu eenmaal de regel," dan kan je erop rekenen dat je hormonen gehakt maken van die redenatie.

God is geen spelbreker, maar geeft verrassend veel vrijheid voor wie eerlijk naar zijn wil op zoek gaat. Laten we elkaar daarin niet veroordelen, maar steunen en open naar elkaar zijn.

Het boek gaat niet alleen over seks. Het gaat ook over alles wat ermee samenhangt, zoals verliefdheid, een serieuze relatie, trouwen, de huwelijksnacht, en hoe het na twee jaar is om getrouwd te zijn.

Esther heeft me aan het denken en bidden gezet met dit boek.

Een paar citaten ter illustratie.

Soms is het boek een (aan)klacht: "Veel christelijke ouders laten alleen aan hun kinderen doorschemeren dat seks voor het huwelijk geen optie is. Hoe je met je seksuele ontwikkeling en gevoelens om moet gaan voordat je getrouwd bent, komt niet of nauwelijks ter sprake. De pil is bestemd voor na het huwelijk of zelfs helemaal verboden. Dus klungelen we maar wat aan." (blz. 29)

Over zelfbevrediging: "Vooraf dacht ik: misschien is dit niet goed. Op het moment zelf genoot ik ervan. Achteraf dacht ik: balen, nu heb ik het toch gedaan. En dan vroeg ik vergeving aan God. ... Ik bad ervoor en vroeg God om wijsheid en leiding van de heilige Geest. Ik vroeg Hem of zelfbevrediging een zonde is, maar ik kreeg geen antwoord." (blz. 51)

Over het krijgen van informatie over seks: "Mijn praktische vragen over seks werden grotendeels door tijdschriften [zoals Yes] beantwoord, maar mijn diepere vragen niet. Door niemand." (blz. 64)

Over een serieuze relatie: "Ik was maagd, beschermd opgevoed en christen. Ik schrok echt van mijn eigen seksuele driften! De oergevoelens die naar boven borrelden en tot uitbarsting kwamen als we zoenden en knuffelden, trokken zich weinig aan van mijn verstand en mijn geloof. Het voelde zo goed." (blz. 119)

[Naar aanleiding van dit boek heb ik een kort verhaal geschreven: Seksuele voorlichting.]

Fyodor Dostoyevsky: Crime and Punishment (5*)

Sterk, psychologisch boek. De personages hebben diepgang. Een paar verrassende wendingen in het plot.

Pascal Mercier: Nachttrein naar Lissabon (4*)

Goed geschreven. Interessante speurtocht naar het leven van een schrijver die ook na zijn dood zijn omgeving nog imponeert. Door te praten, komen mensen los het verleden en vinden kracht om zelf te leven en hun leven te delen met vrienden.

Ian Kershaw: Tot De Laatste Man: Hitlers Duitsland, 1944 1945 (4*)

Een overtuigend betoog en verslag met oog voor recent geopenbaarde details.

Duitsland had de twijfelachtige eer in de Tweede Wereldoorlog iets voor elkaar te krijgen wat weinig landen lukt: doorvechten tot het einde, tot de totale vernietiging. Een tweede dolkstootlegende, na die van het eind van de Eerste Wereldoorlog, had geen schijn van kans. Ian Kershaw zoekt de oorzaken daarvan.

Kershaw start met de mislukte moordaanslag op Hitler, op 20 juli 1944. Daarna werd de repressie breder en harder, vonden alle generaals het nodig opnieuw hun trouw aan Hitler te beloven, en startte de totale oorlog pas echt door steeds meer Duitsers in te zetten aan het front, bij de verdedigingswerken en in de wapenfabrieken. Albert Speer deed wonderen voor de oorlogseconomie. In een zeldzaam vertoon van ongehoorzaamheid en verzet hield hij zich niet aan de verschroeide-aarde-taktiek van Hitler en hield zoveel mogelijk fabrieken en infrastructuur intact voor na de oorlog. Tegelijkertijd duurde de oorlog maanden langer, mede door zijn onvermoeibare inzet in het op peil houden van de productie.

De grootste reden dat Hitler geen interne tegenstand van betekenis kreeg, was dat de wil en structuur daarvoor ontbrak. Het Derde Rijk was verbrokkeld in kleine koninkrijkjes. Het viermanschap Goebbels, Himmler, Bormann en Speer was machtig maar verdeeld: ze waren concurrenten van elkaar. Officieel was Göring nog steeds de tweede man, maar zijn rol was feitelijk uitgespeeld. De Gauleiter van de partij waren vooral lokaal bezig en raakten snel weer in de ban van Hitler als ze hem hoorden. De generaals en veldmaarschalken waren druk met het in leven houden van hun manschappen en waren te zeer gewend zelfs idiote bevelen te gehoorzamen. Bovendien was het opperbevel gesplitst in Oost (de Wehrmacht of landleger) en de rest (het Heer te land, ter zee en in de lucht). Hitler was het hoofd van alles. Nergens waren mechanismen ingebouwd om de macht van deze charismatische leider het hoofd te bieden, ook niet toen dat charisma in de laatste maanden duikelde. "De dominante elites, hoe verdeeld ze ook waren, bezaten niet de collectieve wil noch het machtsmechanisme om te voorkomen dat Hitler Duitsland naar de totale vernietiging voerde. Dát was beslissend."

Ik vind het wel een zwakke vertaling, met teveel zinnen die op zich kloppen, maar niet lopen. Dat gebeurt met name als het lange zinnen zijn en de hoofdzin onderbroken wordt door twee bijzinnen zodat je de draad kwijt raakt. Misschien is dit in het oorspronkelijke Engels ook zo, maar ik kan het me van een ander boek van Kershaw, Fateful Choices, niet herinneren.

Mosab Hassan Yousef: Zoon van Hamas (4*)

Zeer indrukwekkend verhaal van een zoon van een Hamasleider, die vriendschap sluit met Israëli's van de geheime dienst en die Jezus gaat volgen.

"Zolang wij overal naar vijanden zoeken behalve in onszelf, zal er een Midden-Oostenprobleem blijven."

"Waarheid in combinatie met vergeving is de enige oplossing voor het Midden-Oosten."

Thomas Olde Heuvelt: HEX (4*)

Fraaie vertelling over een dorp dat een heks veroordeeld heeft en daar ook na ruim drie eeuwen nog niets van geleerd heeft en even bijgelovig is als toen. Het einde vind ik 'over the top', maar bij een horrorverhaal mag je dat verwachten. Het boek is niet voor tere zieltjes, of dat nu kinderen of volwassenen zijn, maar ik vond het goed.

Godfried Bomans: Erik of het klein insektenboek (3*)

Alleraardigst, vriendelijk verhaal. Ik zie het vooral als een kinderboek, maar als volwassene vind ik het toch ook best vermakelijk. Leest als een trein. Het is weliswaar een oud boemeltje, maar dat zijn de leukste reizen.

Jacco Pekelder: Sympathie voor de RAF (4*)

Informatief en interessant boek over een periode uit de Nederlandse geschiedenis waar ik weinig van weet. Mooi inkijkje in links gedachtengoed en in de reactie van staat en samenleving op grof geweld met een politiek vleugje.

Kim ten Tusscher: Gebonden in Duister (Lilith #1) (3*)

Goed neergezet verhaal. Er gebeurt veel en je leeft door de getoonde emoties mee met de hoofdpersonen.

In het begin reageren personages naar mijn smaak soms te heftig, onredelijk boos. Misschien niet raar: je kent hen nog niet. De leeftijd van Lilith kom je bijvoorbeeld pas op pagina 62 te weten (tussen 25 en 30 jaar). Ze blijkt genoeg meegemaakt te hebben om een complex karakter te ontwikkelen dat we steeds beter leren kennen.

Dit smaakt naar meer.

An Janssens: Drakenkoningin (4*)

Dit boek heeft de schrijfwedstrijd gewonnen waarbij ik de longlist heb gehaald. Ik ga niet schrijven dat ik het met de jury eens ben dat dit boek beter is, maar na het lezen kan ik er vrede mee hebben.

Het boek zit goed in elkaar. Het plot is boeiend. De karakters zijn divers: rechtlijnig of gecompliceerd, sommigen duidelijk goed of slecht, anderen (Neguel) op een Snape-achtige manier grijs. Een aantal personen zijn Planters, die gedachten kunnen planten zonder dat het slachtoffer het door heft. Daardoor krijg je af en toe een soort derdepersoons onbetrouwbare verteller, waarbij de verteller dit niet eens weet. Als lezer moet je dus op je tellen passen. Dit is goed gedaan.

An Janssens komt met stip binnen op de lijst van goede Nederlandstalige fantasyschrijvers.

J. Sharpe: De Kettingen van Amarath (Territoria #1) (2*)

Interessant verhaal, goed verzonnen. Het boek heeft vijf delen. Het eerste deel gaat in een sneltreinvaart en lees je ademloos uit. Daarna remt de auteur af en legt hij naar mijn smaak teveel dingen expliciet uit om het maar duidelijk te maken. Tegelijk snap ik sommige reacties van personages niet en zijn ze bijvoorbeeld ineens ontzettend boos en twee tellen later weer de redelijkheid zelve.

Er blijft genoeg gebeuren. In deel vier worden vragen opgeroepen over een personage: hij staat mogelijk toch niet aan de goede kant. Of is dat een leugen? Wie kan je vertrouwen? Hier wint het boek aan kracht.

Jammer is dat ik me steeds meer ga ergeren aan terugkerende woorden. In dit verhaal kijkt iedereen elkaar de hele tijd strak aan. Als ogen beschreven worden, zijn het steevast kraalogen. Nooit is iets zo, het lijkt zo. En als iemand in een scène niet weet hoe het halfnaakte meisje heet, dan wordt ze keer op keer op keer aangeduid als het halfnaakte meisje. Tegen het eind van het boek ging dit steeds meer opvallen en dus irriteren.

Rick de Gier: Nineve (4*)

Geestig verhaal. Leuk verteld, met een mild ironische ondertoon die me vaak deed lachen. De evangelische wereld wordt met liefde op de hak genomen, net als de popscene. Als beide werelden knellen, is de vraag: wat wil jíj?

Een voorbeeld van de prettig onderkoelde humor:

"Op zeker moment werd me gevraagd of ik geen zin had een paar dagen in de week in [cultvideotheek] Barbarella te komen werken. Ik vulde intussen al een aantal maanden geurkaarsen en boeddhabeeldjes bij in de Xenos en schoot bijna vol bij het aanbod."

Conclusie

De meeste boeken kregen vier sterren, met een paar uitschieters naar vijf. Twee boeken vond ik niet om door te komen, twee vond ik slecht en een paar kregen 3 sterren. Daar zit nog wel een flink verschil tussen de boeken die het met de hakken over de sloot haalden en zij die bijna bij de vier zaten.

Klassieke wereldliteratuur van bijvoorbeeld Dostoyevsky blijft goed, net als Nederlandse klassiekers als De donkere kamer van Damokles en de oude menschen van Couperus. Brave New World eist de hoofdprijs op in deze categorie.

Mijn historische boek van het jaar is Jan Brokken: De vergelding.

Ik heb een voorkeur voor fantasy en science fiction en daar is de winnaar Hannu Rajaniemi met The Quantum Thief, door de wilde ideeën die hij uitstekend heeft uitgewerkt. In de Nederlandstalige hoek mag An Janssens er met de hoofdprijs vandoor gaan, al moet ze die delen met Thomas Oldeheuvelt. Een eervolle vermelding is er voor Adrian Stone en Kim ten Tusscher.

Mijn boek van het jaar zit in de non-fictie hoek. Het is Esther Kaper: Hot Issues - Eerlijk Over Seks. Het heeft me geïnspireerd tot denken, handelen, bidden en schrijven. Dat is het hoogste wat je van een boek kan verwachten.