Ik ben naar de New Wine zomerconferentie geweest. New Wine is een beweging die zich ten doel stelt kerken toe te rusten met het oog op Gods Koninkrijk. Dat doen ze door het jaar heen vooral met New Wine avonden (lofprijzing, onderwijs en ministry, omschreven als "bidden met mensen in de kracht van de heilige Geest"), en cursussen. De grootste activiteit vindt in de zomer plaats, namelijk de zomerconferentie. Vorig jaar was dat voor het eerst. Toen was ik er ook bij. Ik wil de komende tijd wat samenvattingen van lezingen op deze site zetten. Allereerst volgt hier een algemeen verslag.

De conferentie werd gehouden van maandagavond 25 tot vrijdagochtend 29 juli 2005 op het terrein van camping De Paasheuvel in Vierhouten. Voor alle leeftijden was er wat te doen, zie de programmaonderdelen op de New Wine site. Ik volgde het volwassenenprogramma. Dat was vooral elke dag een ochtendviering, drie seminarrondes en een avondviering. De eerste dag was er alleen een avondviering en de laatste alleen een ochtendviering. De sprekers kwamen zo ongeveer van over de hele wereld: vooral Nederlanders natuurlijk, maar ook een flink aantal uit Engeland en Zuid-Afrika. Bij de Engelse sprekers werd voor een Nederlandse vertaling gezorgd.

Het thema van de conferentie was: Bouw Uw Koninkrijk. Dit werd vooral uitgewerkt door Derek Morphew tijdens de vier ochtendvieringen. Op de New Wine site staan de Engelse Powerpoint presentaties: deel 1, 2, 3 en 4. De inhoud van de lezingen was helder en ik hoop daar ook een samenvatting van te geven.

Dit jaar deed ik opnieuw als vrijwilliger mee met de catering. Ik vond het eten vorig jaar beter, maar toen was het erg veel werk en kon ik minder van de inhoud volgen. Dit jaar moest er voor bijna twee keer zoveel mensen (ongeveer 285 medewerkers) gekookt worden, dus moest het simpeler. Dat hield dus in dat het eten kant en klaar in plastic verpakt aangeleverd werd en alleen warm gemaakt hoefde te worden. Dat gebeurde in twee gigantische tonnen met water en een kleinere ton voor de soep. Een vierde grote ketel had kokend water voor koffie, thee en afwas. Al met al was het eten geen culinair hoogstandje, maar smaakte het mij prima. Ik heb ook geen klachten gehoord van anderen. Gevallen van voedselvergiftiging ben ik ook niet tegengekomen.

Als er toch voedselvergiftiging geweest zou zijn, was dat misschien niet eens zo'n heel groot probleem geweest. Bruce Collins hield namelijk drie lezingen over genezing. Daarbij haakte hij stevig in op het thema van het Koninkrijk, want dat heeft er alles mee te maken. Hoe meer Gods Koninkrijk doorbreekt, werkelijkheid wordt in deze wereld, hoe meer genezingen er zullen volgen. Dat is namelijk een kenmerk van het Koninkrijk dat dichterbij komt. En inderdaad: tijdens de conferentie zijn minstens 7 mensen genezen! Bruce liet het niet bij theorie alleen. God liet deze week zien dat genezing ook vandaag en in Nederland praktijk kan zijn.

Wat heb ik zelf geleerd van de conferentie? God geneest ook vandaag nog. Verlang naar Gods Koninkrijk, bid erom, verwacht dat het komt, deels later op de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, maar ook nu al in deze wereld. Ik heb iets van Gods Geest gevoeld; ik heb meer van de heilige Geest ontvangen. Dat is heel subjectief: een warm gevoel, verdriet, nieuwe moed. De Geest uit zich in verschillende mensen op verschillende manieren. Net als het Koninkrijk steeds meer werkelijkheid kan worden in deze wereld, kan de heilige Geest steeds meer doordringen in de gelovige. In mijn eigen woorden: het Koninkrijk en de Geest zijn als een karavaan. De eerste kamelen zijn al aangekomen (het Koninkrijk is er al, de Geest woont al in mijn hart), maar er volgen nog veel meer kamelen (het Koninkrijk wordt later pas helemaal aanwezig, ik wordt later pas volledig vervuld met de Geest). Je mag dus steeds bij God aan blijven kloppen, blijven vragen om de komst van zijn Koninkrijk (in je kerk, je stad, een moeilijke situatie) en de vervulling met zijn Geest. En een heel praktisch gebed van Dick van Keulen om elke ochtend te bidden: "Heer Jezus, hier ben ik weer. Ik ben vuil. Wilt u het vuilnis uit me halen en zelf in me wonen met Uw Geest?" Amen!

Ga terug naar de overzichtspagina van de New Wine zomerconferentie 2005.

Ik heb het boek Het complot tegen Amerika van Philip Roth gelezen (ISBN: 9029075821). Het weet me niet de volle ruim 400 pagina's te boeien, maar is toch interessant genoeg. Oorspronkelijke titel: The Plot Against America

Wie de schrijver is, staat al beschreven op bijvoorbeeld de Wikipedia pagina voor Philip Roth (wel in het Engels) dus dat werk zal ik hier niet overdoen. Ik vermeld alleen dat hij een Jood is, geboren in 1933 en opgegroeid in de buurt Weequahic van Newark, New Jersey. Dat is meteen ook de achtergrond van het grootste deel van dit boek, dat deels autobiografisch is. De hoofdpersoon is een jongetje van dezelfde naam en leeftijd, opgroeiend in dezelfde buurt.

Het verhaal speelt zich af tussen juni 1940 en oktober 1942. Al vrij snel maken we kennis met de bekende lichtvaartpionier Charles A. Lindbergh die in 1940 President van de Verenigde Staten wordt. Het is dus een alternatieve geschiedenis. Op de voorkant van het boek staat een Amerikaanse postzegel met een hakenkruis erop. In het boek ontpopt Lindbergh zich dan ook als racist. In werkelijkheid is hij geen president geworden, maar hij deed nog wel wat meer dan alleen vliegen en is ook politiek actief geweest. En hij had nazistische denkbeelden en vond dat Amerika zich uit Europa's oorlog moest houden. De premisse van Lindbergh als nazistisch president is dus niet volledig uit de lucht gegrepen.

Ondertussen gaat het verhaal vooral over de opgroeiende Philip, een redelijk normale jongen van tussen de zeven en negen jaar. Hij verzamelt postzegels, verzorgt zijn oudere neef die een been is kwijtgeraakt in de oorlog, loopt een keer weg van huis en probeert zijn jongere buurjongen te ontlopen die zich erg aan hem hecht. Al met al worden allerlei belevenissen beschreven die mij niet erg konden boeien. Ik kon me niet goed inleven in de belevingswereld van deze jongen. Ik ging me ook niet met hem verbonden voelen. De schrijver wist me niet te grijpen. Dat vond ik het zwakke van het boek.

Een stuk interessanter zijn de gedeeltes waarin het leven van Philip kruist met het achtergrondverhaal, namelijk het presidentschap van Lindbergh en de toenemende jodenhaat in Amerika. Zo is zijn tante bevriend met Rabbijn Bengelsdorf die Lindbergh meehelpt om het presidentschap te veroveren. Ook worden een aantal nationale initiatieven beschreven die bedoeld zijn om de Joden meer te integreren in de Amerikaanse samenleving en te verspreiden over het land. Dat lijkt allemaal niet zo ernstig, maar er zit steeds een nazistisch luchtje aan en de vraag is wat de volgende stap gaat worden. Aan het eind van het boek breken er echte rassenrellen uit en dreigen de Nazi's onverhuld aan de macht te komen in de Verenigde Staten. Daarbij slaat de schrijver ineens een andere toon aan, namelijk die van een nieuwslezer. Heel klinisch wordt dag aan dag verslag gedaan van de schokkende gebeurtenissen. Het is net of je het journaal hoort op de radio en dat werkt goed voor het verhaal. Daarna volgt de weergave van wat volgens Philips tante eigenlijk gebeurd is, wat een verrassende verklaring geeft voor de daden van Lindbergh.

Het mooiste deel van het boek is eigenlijk de beschrijving van de korte vakantie van de familie naar Washington. Het begint er al mee dat ze daar eigenlijk al naar toe hadden willen gaan tijdens het presidentschap van hun held Roosevelt, maar dat Lindbergh ondertussen zijn plek heeft ingenomen. Natuurlijk stapt deze tijdens hun bezoek ook nog in een vliegtuig voor een rondje over de stad, toegejuicht door de menigte, terwijl de familie knarsetandend toekijkt. Hun gids en een paar anderen zijn vriendelijk, maar de meeste mensen die ze tegenkomen gedragen zich vijandig en vinden op z'n minst dat de Joden een toontje lager moeten zingen. Het culmineert in een bezoek aan een restaurant waarin de sfeer steeds grimmiger wordt. Vader Roth steekt zijn commentaar op de president niet onder stoelen of banken. Een van de gasten reageert daar nogal op en het wordt nog net geen vechtpartij. Uiteindelijk gaat iedereen weer rustig zitten en praat vader Roth onverstoorbaar door, ondanks opmerkingen van andere tafels. Juist door die onverstoorbaarheid dwingt hij enig respect af en kan hij zelfs een oer-Amerikaans lied zingen zonder onderbroken te worden. Zo eindigt dit zenuwachtige avontuur toch nog met een vrolijke noot.

Al met al weet de schrijver me zeker niet altijd te grijpen, maar zitten er genoeg waardevolle pagina's bij om dit een goed boek te noemen.

Ik heb net een boek uitgelezen van David L. Robbins. Het gaat om De rattenoorlog - of in het Engels: War of the Rats. Oftewel: de slag om Stalingrad.

Hiervoor had ik een meer algemeen boek over de Tweede Wereldoorlog gelezen. Als vervolg heb ik nu dus een boek gelezen dat zich concentreert op een van de verschrikkelijkste slagen uit die oorlog: de slag om Stalingrad. Daar zijn toch wel erg veel Duitsers, Russen en ook Roemenen bij omgekomen. Vooral in de laatste pagina's van het boek lees je daar hartverscheurend over.

Het boek zelf draait om twee meestersluipschutters die hun naam eer aandoen: ze besluipen en beschieten elkaar en anderen meesterlijk. Hun gevechtshandelingen worden spannend beschreven, waarbij ook de karakters van een paar personen om hen heen goed uitgediept worden. Een aanrader.

De (Engelse) site van de auteur is trouwens behoorlijk goed. Van elk boek is een samenvatting, een voorproefje en (positieve) reacties te lezen. In sommige gevallen - zoals nu - ook een lijst met aanbevolen literatuur. Zijn meeste boeken zijn namelijk gebaseerd op de werkelijkheid, dus verwijst hij naar lectuur van bijvoorbeeld de Russische generaal Zjoekov en van de Engelse historicus John Keegan.

Bij een enkel verhaal zit een extraatje, namelijk niet gepubliceerde hoofdstukken. Die zullen om uiteenlopende redenen niet in het boek terechtgekomen zijn, bijvoorbeeld omdat het anders te lang zou worden naar de mening van de uitgever. Maar het hoeven geen slechte toevoegingen te zijn. In dit geval wordt verteld hoe het de overlevenden van de sluipschuttersslag verging. Daar ga ik dus maar eens aan beginnen.

Arena, een van mijn favoriete bands, heeft een nieuwe CD uitgebracht: Pepper's Ghost. Ik heb er verder nog weinig over te melden, behalve dan dat hij mooi is. Van vorige cd's kan je legaal mp3s downloaden van hun site. Het genre is progressive of symphonische rock. Denk maar aan de wellicht bekendere bands Genesis en Marillion. De oud-drummer van Marillion - Mick Pointer - speelt bijvoorbeeld mee bij Arena.

Gisteren heb ik weer bloed gegeven bij de Bloedbank. Ik krijg eens in de paar maanden een oproep om naar de Bloedbank in Rotterdam centrum te gaan. Ik laat dan ongeveer 700 milliliter bloed aftappen. Dat kan dan weer gebruikt worden bij operaties. Doe mee. Bloed red levens! En onthoud, zoals hun nieuwe slogan zegt: Bloed is leven.