A good overview of the state of affairs in the BBC is given by this article from the online English (mostly IT) newspaper The Register. It reviews the official tasks that the BBC has according to the charter between it and the British government. Since a couple of years it has a very good news site. I often follow the latest international news there.

Some other news corporations are critical of this. The problem is that it is paid for with British taxpayers' money. This is unfair competition, according to the competition. The article shows that this situation may not be completely fair, but it is the best for the British and world wide audience at a fair price.

More serious is the change in the journalistic culture in the BBC. It was always known as a very reliable news source. That image isn't as strong anymore. For some reporters their opinion is more important than the clean facts. Most notable is the whole affair involving David Kelly and the Weapons of Mass Destruction. It says enough that BBC reporter Andrew Gilligan used the words "sexed up" to describe the British governments handling of the intelligence dossiers. With those words he "sexed up" his own report, sparking an unprecedented row between the BBC and Number 10.

A good article on the changing culture in the BBC is offered by Tagesschau.de. It is a very good German news site. It doesn't seem to offer as much news stories as the vast BBC News site, but the quality is just as great or better. And when the BBC itself is the topic of the news, you need another news source.

Here is another article from Tagesschau about reporter Andrew Gilligan. The BBC reports the same story. BBC news director Richard Sambrook says here that Mr Gilligan was "extremely good at finding out information, but there are sometimes questions of nuances and subtlety in how he presents it which are not all they should be".

Meanwhile both the British Government and it's Broadcasting Corporation have been damaged and, sad to say, deservedly so. The story continues with the Hutton Inquiry.

Sinds zondag 14 september ben ik verantwoordelijk voor het opnemen van de kerkdiensten van de NGK Overschie . Dat houdt in dat een paar tieners de opnames verzorgen en dat ik in de gaten houd of dat wel goed gaat.

Al jaren worden de diensten opgenomen op cassettes. Het wordt alleen steeds lastiger om cassettes te kopen. Het wordt dus tijd om over te gaan op CD's, wat nu ook gebeurt. Voorlopig worden er nog steeds ook cassettes gedraaid. De CD-opnames belanden nu in de proefperiode.

Er is goed spul aangeschaft. Daar is ook een kopieerapparaat bij dat in één keer vier kopieën kan maken. Afgelopen zondag ging dat 's ochtends goed en 's avonds fout. Er moet dus nog wat verbeterd worden. Gelukkig gaat Sjoerd Mouissie, een van de leden van het technische team, bekijken wat er mis is.

Ik heb van de ochtenddienst een CD mee naar huis genomen. Die heb ik overgezet naar mijn computer. Een deel daarvan is nu te vinden op deze site onder het kopje preken .

Voorlopig is dit nog onofficieel. Het is een test. Het is goed om eerst nog eens te overleggen met wat mensen of dit gewenst is en hoe het zit met © copyrights en welk gedeelte van de dienst gepubliceerd kan worden. Maar Pastor Erik, onze dominee, vond het een goed idee. Hij zei dat ik maar eens met Sjoerd moest overleggen, aangezien hij de website van de kerk beheert.

Dan kan je ook nog bekvechten over in wat voor formaat je de geluidsbestanden moet aanleveren. De hoofdkeuzes zijn mp3 en Ogg Vorbis. Dat laatste heeft mijn voorkeur. Misschien schrijf ik daar nog een keer wat over. In ieder geval is dat volgens mij met de meeste muziekprogramma's prima te beluisteren. Op het moment zijn er drie fragmenten te beluisteren. Een is mp3, de andere twee zijn ogg. Laat het mij maar weten als je een van die formaten niet kan beluisteren.

Update

Mijn dominee, Pastor Erik, kwam met de volgende opmerking: "Muziek in mp-3 hebben we beluisterd: mooi! Ogg, och, och, dat lukt dus niet.... Vraagje: zouden de meeste mensen niet via mp-3 werken, zodat 't de moeite waard zou zijn hiermee te werken?" Okee, dan wordt het mp3! Zie dus het kopje preken op deze site.

Als je naar een musical kijkt waarin God een rol speelt en er komt een meisje met een ongeneeslijke ziekte in voor, dan verwacht je dat God haar geneest. Nou, in dit geval dus niet. Haar vrienden zijn het er niet mee eens, maar zij begrijpt dat het zo beter is. God heeft haar manier van omgaan met haar ziekte gebruikt om anderen te inspireren en nu is het genoeg geweest. Ze mag uitrusten bij haar hemelse Vader, zonder pijn. Maar eerst zingt ze nog, ondersteund door haar vrienden, een ontroerend lied, met de volgende tekst:

  Soms heb ik geen kracht meer om te vechten;

  soms heb ik geen kracht om door te gaan.

  Maar in het diepste van mijn nood,

  aan het einde van mijn kracht

  verlicht een lied van hoop de donk're nacht.

  Ik vertrouw op u,

  ik vertrouw op u.

  Leid mij aan uw hand,

  naar het Vaderland.

  Ik vertrouw op u.

Ik was ontroerd door de manier waarop zij omging met haar naderende dood. De dood was voor haar een opluchting, een ontsnapping van haar dagelijkse pijn. Tegelijkertijd wist ze zeker dat het voor haar een doorgang was naar het eeuwige leven in "het Vaderland," in de hemel, samen met haar God, omdat ze in hem geloofde. Ze hoefde dus niet bang te zijn en ook niet kwaad op God dat hij haar niet genas.

Ik merk dat God ook kan helpen als je verdriet hebt. Het is vooral dat je beseft dat God bij je is en je troost. De tranen worden er misschien niet minder van, maar het helpt om je verdriet te delen met iemand die je beter kent dan je zelf doet. God kan mensen genezen, wil dat ook en doet dat ook, maar niet altijd, om diverse redenen die wij lang niet altijd begrijpen. Daar valt veel over te discussiëren, wat ik ook gerust wil doen, maar het belangrijkste is dat God je nooit alleen laat met je pijn en verdriet.

Het mooie aan zo'n musical is dat de hele gemeente meeleeft. Sommigen zijn maanden aan het studeren op hun rol, anderen helpen rond de opvoeringen met praktische zaken als koffie en fris schenken, de zaal verbouwen of bidden en weer anderen bekijken een uitvoering en nemen misschien een vriend mee of praten na afloop met gasten en gemeenteleden. Dat schept een band: het is niet meer iets van een kleine groep enthousiastelingen, maar iedereen draagt zijn steentje bij en God vindt dat mooi. Ik trouwens ook.