Tentstokken

Laat ik mijn eerste column voor deze krant beginnen met een belangrijke tip: als je gaat kamperen, vergeet dan je tentstokken niet.

Een paar weken geleden ging ik naar de New Wine Zomerconferentie. Dat is een christelijke conferentie op het festivalterrein bij Walibi in Flevoland, waar deze maand Lowlands plaatsvindt. Ik begroette een paar vrienden van de kerk, zocht een vrije plek, en pakte mijn tent uit de tas. Ik zocht, ik schudde, ik voelde, ik draaide om en om, maar nee: nergens tentstokken.

En ik dacht: niet weer!

Jawel, dit was de tweede keer dat ik mijn tentstokken vergeten was. Je denkt dat het je geen tweede keer gebeurt, maar ik kreeg het voor elkaar. U ziet: het intelligentieniveau van de gemiddelde columnschrijver trek ik omlaag. Het kwam goed: iemand had een reservetent bij zich en daar heb ik een week gebruik van gemaakt.

De conferentie ging over eenheid. Er zijn veel verschillende soorten kerken. Als je de bijbel leest, zie je dat dit niet zo bedoeld was. Nu is het prima dat er verschillende stijlen zijn. Sommige mensen gaan graag naar een ingetogen kerkdienst, anderen naar een uitbundige. Dat mag naast elkaar bestaan.

Maar elkaar de tent uitvechten, met of zonder tentstokken, is niet de bedoeling. Gelukkig zetten veel kerken zich allang niet meer tegen elkaar af, maar werken ze samen. Om een klein voorbeeld te nomen: deze column wordt gevuld door mensen uit diverse kerken in Overschie.

Een spreker op de conferentie had het over een verhaal uit het bijbelboek Jozua. Na jaren kamperen in de woestijn, was een deel van Israël aan de oostkant van de Jordaan gaan wonen en het andere deel aan de westkant. Zeg maar Rotterdam Zuid en Noord met de Maas ertussen. Of Overschie links en rechts van de snelweg. De oostelijke Israëlieten bouwden een monument. Door een misverstand werd het bijna oorlog met het Westen, maar op tijd begrepen ze daar de bedoeling. Het was een gedenksteen: gedenk dat we één zijn. De Jordaan scheidt ons, maar we zijn één land. De Maas, maar we zijn één stad. De snelweg, maar we zijn één wijk. We hebben kerkmuren, religieuze hokjes en heilige huisjes, maar we zijn één kerk. We zijn gescheiden van tafel en bed, maar we zijn één gezin.

Nee, dat is niet makkelijk. Maar er is er Eén in de hemel die zegt: ik help je erbij!