95 tweets

published Jan 09, 2017, last modified Apr 30, 2017

Column Klokgelui voor Overschiese krant.

500 jaar geleden schreef Maarten Luther 95 tweets. Nu ja, twitter bestond nog niet, dus hij schreef 95 stellingen op papier en timmerde ze op de kerk in Wittenberg. Zoals veel twitteraars had hij een en ander te klagen, in dit geval tegen de katholieke kerk. De reaguurders van hogerhand waren het er niet mee eens. Lang verhaal kort: er ontstond van beide kanten religieus geweld en onderdrukking.

Er kwamen vluchtelingenstromen op gang, ook toen al. Protestanten uit Frankrijk, de zogenaamde Hugenoten, vluchtten naar het tolerante Nederland. De Tachtigjarige Oorlog brak uit. Deels was dit politiek: onderdrukt Nederland tegen overheersend Spanje. Deels religieus: rebelse protestanten tegen het establishment van de katholieken. In termen van nu: sjiieten tegen soennieten. Geen Arabische Lente, maar een Europese Lente. Met alle gevolgen van dien.

Wat wil ik hiermee zeggen? Ach, er is in al die jaren niets veranderd? Altijd hetzelfde liedje, niets nieuws onder de zon? Dit zal onze tijd ook wel weer duren?

Deels. Nieuws van de andere kant van de wereld bereikt ons nu duizend maal sneller dan de 95 tweets van Luther toen. En goed nieuws is net als toen geen nieuws. Dus denk niet te snel dat het vroeger beter was. Laat je niet van de wijs brengen.

Maar wat dan?

Een mogelijk antwoord vinden we in de Week van Gebed. Die begint aanstaande zondag. Het thema is aangereikt door kerken uit Duitsland, het land van Luther. Het gaat over verzoening: jouw hand, mijn glimlach. Reik iemand de hand: als begroeting, als hulp, als klop op de schouder. Glimlach naar iemand die je tegenstander leek. Het kan het begin zijn van een gesprek waarin je net iets meer van elkaar leert begrijpen.

Misschien voel je dat je tegenover God staat, dat er een grens tussen jullie is. Vroeger kwamen jullie bij elkaar over de vloer. Nu zijn jullie uit elkaar gegroeid en hebben jullie elkaar niets meer te zeggen. Is het dan niet mooi om toch eens je handen te vouwen en vanuit het niets weer iets tegen hem te zeggen, speciaal in deze week? Ik denk dat God dan glimlacht!