Rotterdam eerst

Ik was een week voor mijn werk in Oostenrijk, samen met mensen uit diverse landen. De meesten hadden het filmpje gezien van Lubach op zondag over Amerika eerst en Nederland op de tweede plaats. In de loop van de week doken varianten op voor andere landen, zoals Zwitserland ('het meeste sexy land ter wereld'), Duitsland ('we hebben een muur gebouwd en we hebben de Russen ervoor laten betalen'), en ondertussen heeft waarschijnlijk alleen Vaticaanstad nog niet zo'n filmpje. Een sneer naar Nederland hoort er vaak bij, in Trump-stijl: 'Nederland is compleet plat. Totale ramp!'

Kunnen we dat binnen een land ook doen? Amsterdam is voor veel buitenlanders de eerste stad van Nederland. Wij in Rotterdam weten beter. En eigenlijk weten Amsterdammers dat ook: ze beginnen zelf in Amsterdam, maar trekken dan naar Rotterdam (Cruijff, Aboutaleb). Amsterdam doet vijftien jaar over de aanleg van de Noord/Zuid-lijn, Rotterdam bouwt dit jaar een metrolijn van Schiedam naar Hoek van Holland, in een half jaar. Op alle hippe lijsten is Rotterdam Amsterdam voorbij gestreefd. Volgens het format zou je moeten zeggen: Amsterdam is eerste, maar mag Rotterdam op de tweede plaats staan? Maar dan zijn we natuurlijk trots genoeg om te zeggen: ben je gek, Rotterdam eerst.

Maar hoe grappig ook bedoeld allemaal, worden we niet moe van al die ranglijsten, competitie, de eerste willen zijn? Het bescheidene van niet meteen de eerste plaats in willen nemen, maar genoegen nemen met de tweede plaats, kennen we op zich in Rotterdam: Amsterdam heeft het, Rotterdam heeft het niet nodig. Dus laat ze lekker de eerste zijn, wij gaan gewoon door met onze eigen dingen en timmeren aan de weg.

Een tijd geleden zei de zoon van een timmerman daar iets over: Vele eersten zullen de laatsten zijn, en vele laatsten de eersten. Deze Jezus, altijd zo'n gewone jongen gebleven, was niet bezig met hoeveel likes hij had op facebook of instagram, of hoe hij lag in de media of de peilingen. Of je bij de gymles op school nu als eerste of laatste wordt gekozen voor een team, is niet belangrijk. Jezus snapt dat wij het belangrijk vinden, en dat het ons ego streelt of in de grond trapt. Maar alle mensen zijn gelijk gemaakt, voor hem zijn we allemaal evenveel waard.

Dus laten we ranglijsten maar beperkt houden tot waar ze belangrijk zijn: voetbal.