Eerst ga ik naar camping Nieuw Soerel in Nunspeet. Daar zal ik wat wandelen. Zaterdag zorg ik dat ik verkas naar camping De Paasheuvel in Vierhouten. Daar vindt de week daarop de New Wine zomerconferentie plaats. Ik help daar in de catering en hoop daarnaast nog genoeg van de inhoud mee te kunnen meemaken.

Daarna zie ik wel wat ik ga doen. In ieder geval zal ik wel naar een volgende camping gaan en nog wat zwerven over de Veluwe.

Ter lering ende vermaak neem ik altijd wat te lezen mee. Op mijn Palm Pilot heb ik twee versies van de bijbel staan: de Statenvertaling en de World English Bible. Verder heb ik in dode-boom-vorm nog twee boeken. Laatste Woorden is een boek van Eugene H. Peterson over de Openbaring van Johannes. Dit bijbelboek bestudeer ik met mijn bijbelkring.

Als "normaal" leesboek heb ik er eentje van B.H. Liddell Hart, een Engelse officier die erg goede boeken schrijft. Zijn boek over de Romeinse generaal Scipio Africanus was uitstekend. Hij vindt het de beste generaal ooit, beter dan Napoleon. Ik ga me nu wagen aan zijn History of the Second World War.

Het begint met een bijbeltekst, volgens mij Jesaja hoofdstuk 53 vers 5: Maar Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; de straf, die ons de vrede brengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden. Jezus is voor ons op aarde gekomen. Hij heeft voor ons geleden. Hij is voor ons gestorven. Zijn dood heeft, voor wie het wil aannemen, het eeuwige leven met God gekocht.

Het verhaal volgt verder redelijk trouw de lijn zoals die in de bijbel in de vier evangeliën te vinden is. Eerst is er de tuin van Gethsemane waar Jezus aan het bidden is. Hij wordt daar gevangen genomen. Vandaar wordt hij naar de Joodse geestelijk leiders gebracht. Sommigen van hen maken bezwaar tegen het proces dat daar gevoerd wordt. Het gaat er namelijk niet echt eerlijk aan toe. Ze besluiten dat Jezus gedood moet worden. Dat mogen ze zelf niet doen. Er volgt een reis naar de Romeinen: eerst stadhouder Pilatus. Die stuurt hem door naar koning Herodes, die hem snel weer terugstuurt. Beiden krijgen niet het idee dat Jezus iets verkeerds heeft gedaan.

Maar de joodse leiders willen hem nog steeds uit de weg ruimen. Ze hitsen het volk op om de kruisiging van Jezus te eisen. Pilatus ziet dat niet zitten en hoopt de woede van het volk en de leiders af te kopen door Jezus te laten geselen. Dat wordt door de Romeinse soldaten grondig aangepakt. En door regisseur Mel Gibson grondig in beeld gebracht. Als je niet tegen bloed kan, is dit een van de scenes om de andere kant op te kijken. Het was gebruikelijk om 39 slagen toe te brengen. De soldaten leven zich echter uit en pakken er nog wel wat ergere apparaten bij dan stokken.

Er wordt wel beweerd dat de film anti-joods is. Het mooie daaraan is dat het de film aardig wat krediet geeft in het islamitische Midden-Oosten. Maar ik vind dat nogal meevallen. Het blijft daar dicht bij de bijbel: vooral de joodse geestelijk leiders willen Jezus dood hebben en zij slepen het volk daarin mee. Daar tegenover staan de Romeinen. Daar is eerder het idee dat de leiders (Pilatus, maar ook wat officieren) de kruisiging en een al te erge geseling willen voorkomen. Maar juist het voetvolk vermaakt zich met de marteling en doet nog eens even extra zijn best. En ook op weg naar de plaats van de kruisiging wordt Jezus vrijwel de hele tijd afgeranseld. De film is dus eerder anti-Romeins. En dat terwijl het grootste deel van de acteurs Italiaanse namen hebben en de film in de buurt van Rome is opgenomen.

Intussen komt Maria, de moeder van Jezus, behoorlijk vaak in beeld. Vaker in ieder geval dan uit de bijbel is op te maken. Daardoor komt er soms een katholiek sausje over de film heen. Dat is ook niet raar, want Mel Gibson is overtuigd katholiek. Als je thuis bent in die wereld, zal je nog wel meer dingen herkennen. Maar uiteindelijk blijft de kern van het bijbelverhaal ruimschoots overeind en wordt niet overvleugeld door andere zaken die er bijgehaald worden. Jezus blijft centraal staan.

Af en toe zijn er ook flashbacks. Je krijgt bijvoorbeeld een terugblik op wat er de week daarvoor gebeurde. Je ziet Jezus op een ezeltje Jeruzalem binnenkomen, toegejuicht door dezelfde menigte die hem nu uitjauwt. Diverse scenes tijdens het laatste avondmaal komen naar voren. En als Jezus bijna boven op de Schedelberg staat waar hij gekruisigd wordt, zie je hem tijdens de bergrede de mensen toespreken. De rust in de terugblikken contrasteert sterk met de wanorde en herrie tijdens zijn laatste uren.

Jezus wordt bepaald niet zachtzinnig aan het kruis genageld. Het bloed stroomt weer. In ieder geval is het extra pijnigen dan voorbij wat de soldaten betreft. Maar aan een kruis hangen is natuurlijk bepaald niet prettig. En de smalende opmerkingen uit het publiek komen er dan nog bij: "Je zou toch de tempel afbreken en in drie dagen weer opbouwen? Als je dat kan, dan kan je toch zeker ook wel van dat kruis afkomen?" Het wordt onheilspellend donker en de meesten gaan weg. Ze hebben het wel gezien en voelen zich niet meer op hun gemak. Vooral de familie en wat soldaten blijven over. Dan sterf Jezus.

Er volgt een fikse aardbeving. Tot ontzetting van de joodse leiders scheurt het gordijn dat voor het heiligste deel van de tempel hing. Jezus wordt van het kruis afgehaald en in een spelonk gelegd.

Dan is het twee dagen later. Je hoort vogels fluiten. Door een spel van licht en schaduw is te zien dat de grote steen voor het graf wordt weggehaald. De doeken waarin het lichaam van Jezus was gewikkeld, zakken in elkaar: hij ligt er niet meer in. Jezus staat op. Geen bloed is meer op zijn gezicht. Wel nog lidtekens waar de spijkers door zijn handen gingen. Het is hem echt en hij leeft.

Chris Pemberton sprak ook nog op zaterdagavond 17 januari 2004 op de New Wine conferentie. Na de onderwerpen Karakter bouwen op Gods manier en Leven als Jezus volgt nu de Kracht van de Geest.

Verandering

Wereldwijd verandert God zijn kerk. Bv twee keer 11000 mensen die God loven bij de zomerconferentie van New Wine in Engeland. En de drie weken daarna duizenden jongeren. Ze zijn actief bezig, ook bijvoorbeeld rommel opruimen op straat. Dat is onder andere het resultaat van ouderen die tot God roepen: vernieuw uw werk! Verander ons land, leven, ook nu weer, voor deze generatie.

Karakter moet groeien. Wat daar voor nodig is, hebben we voor een deel al gezien. God vormt het. Hij test het. We mogen risico's nemen. We hebben gemeenschap nodig, vooral om aan elkaar verantwoording af te leggen en te zegenen. En: de kracht van de Geest is nodig. Hoe vormt die ons karakter?

De heilige Geest

Zonder de Geest zijn we dood. Welk beeld heb je van de Geest? Hij is niet slechts iets van één moment van zalving. Je wordt geleid door de Geest. Hij doet wonderen. De Geest is in jou. Maar ook: jij bent in de Geest (Romeinen 8:9). Dat is belangrijk. Je bent ondergedompeld, als in een grote zee. De Geest is de lucht die je ademt. Je hele leefwereld. De zee is enorm krachtig. Zonder die Geest is alles dood, dieren en mensen. Dus niet alleen de Geest in ons, maar ook wij in de Geest.

Ik was laatst op het strand: de zee is er nog steeds! Hij is constant, stabiel. Onze veranderende cultuur is dan triviaal. Kijk eens in Handelingen 2:1-4 en 14-21: God verstoort een kerkdienst. Oh! Wat gebeurt er? Daar gaat je planning! Dat doet Hij ook nu nog.

Toegevoegde waarde

Ook voorafgaand aan de eerste pinksterdag probeerden de discipelen Jezus te gehoorzamen. Maar er miste wat:

• zekerheid, vertrouwen. Je ziet dat nu wel bij bijvoorbeeld vervolgde christenen.
• weinig vreugde en dankbaarheid. Maar ze werden dronken van vreugde.
• er werd weinig gegeven, geen gulheid.
• verwachting. Ze verwachtten wel de verlossing van Israël, maar het leven ging gewoon door.
• verkondiging, evangelisatie, van Jezus vertellen.

Toen de Geest uitgestort werd, werd alles anders. Wat hebben wij de Geest nodig!

Samenvatting

• De Geest is in jou. Maar ook: jij bent in de Geest. Hij is je hele leefwereld.
• De Heilige Geest is constant, stabiel. Maar Hij kan ook mensen veranderen en nieuwe dingen doen.
• De Heilige Geest geeft zekerheid, vreugde, dankbaarheid, gulheid, verwachting en helpt bij het anderen vertellen over Jezus.

Ik heb de afgelopen zes maandagavonden een gebedscursus gevolgd: Here, leer ons bidden. Die titel komt van de discipelen van Jezus, die dat aan hem vroegen. Hij leerde hen toen het Onze Vader als basisgebed. Deze cursus behandelt ook vooral de basis. Beginners worden op weg geholpen. Mensen die al wel ervaring hebben met bidden, maar wat huiverig zijn om hardop in een groep te bidden, kunnen hier ook in een veilige leeromgeving ervaring opdoen.

De cursus

De cursus bestaat uit zes bijeenkomsten. In dit geval was dat op maandagavond van 19:30 tot 22:00. Tussendoor was er nog wel pauze om even wat te drinken, kennis te maken en over de cursus te praten. Kosten zijn dertig euro. Daarvoor krijg je ook een cursusmap met in totaal zo'n honderd pagina's.

De cursus is ontwikkeld door Agapè. De algehele leiding was in handen van Heiko van den Broek van Agape. Sommige delen werden verzorgd door een aantal deelnemers aan de Agape Leiderschaps Training. De cursus is overigens goed door één of twee mensen te geven.

De inhoud

Allereerst ging het over de noodzaak van gebed. Waarom bidden we? Tot wie? Wat is het nou eigenlijk? De tweede avond was het onderwerp: Omgang met God. Dat is de kern van gebed: je praat met God en luistert naar God. Er werden ook wat tips uitgewisseld rond Stille Tijd, wat een andere term is voor omgang met God. Zet je tv en telefoon uit als je naar God toegaat. Zie het als een stukje tijd teruggeven aan God. Luister naar wat christelijke muziek. Aan het eind kregen we huiswerk mee: houd de komende week elke dag stille tijd! Er was een rooster beschikbaar met wat bijbelteksten om erbij te lezen.

De derde les werd er gepraat over wat voor vormen van gebed er zijn. Je hebt aanbidding, schuldbelijdenis, lofprijzing, dankzegging en voorbede. Aan het eind gingen we ook echt in kleine groepjes bidden. Ieder noemde een gebedspunt en een ander ging daarvoor bidden. Sommigen waren dat al gewend en hadden daar weinig problemen mee. Bij anderen stond het zweet in de handen! De volgende avond ging het nog veel meer over gezamenlijk gebed. Het is daarbij niet genoeg om met een groepje in één ruimte te zijn. Je moet ook opletten als een ander hardop aan het bidden is. Je moet dan niet alvast gaan bedenken waar jij straks voor gaat bidden, maar luisteren en in je hart meebidden. Dat is eensgezindheid. In een groep is het ook goed dat je niet al te lang bidt. Hou het kort en maai niet al het gras voor de voeten van een ander weg. Als je wil, kan je later nog een keer bidden.

Tijdens de vijfde avond was er gelegenheid om eigen onderwerpen in te brengen waar je nog wel graag wat meer over zou willen horen. Uiteindelijk hielden we ons toch vooral aan het officiële programma. Dat was gebedsverhoring. Dat kan lastig zijn: soms verhoord God wel en soms niet. Van beide zijn genoeg voorbeelden te vinden, ook in de bijbel. Petrus werd bevrijd uit de gevangenis, terwijl Jacobus, die ook gevangen zat, gedood werd.

Tijdens de laatste les werd er gesproken over de Praying For You evangelisatiemethode. Die komt er gewoon op neer dat je anderen vraagt of je voor hen mag bidden. Ook werden er wat handreikingen gedaan voor wat je na deze cursus kan doen. Je moet wat je geleerd hebt natuurlijk in de praktijk brengen. Er is de cursus Aanstekelijk Christen. Er zijn gebedsinitiatieven om voor de stad te bidden, in Rotterdam en Capelle. Binnen mijn kerk wordt er ook een gebedsgroepje opgestart, waar ik mij bij aan ga sluiten.

Conclusie

Wat vind ik nu van de cursus? Ik heb er weinig nieuwe kennis opgedaan. Ik wist er al vrij veel vanaf. Wel doe je in zo'n groep altijd wel wat tips op. Vooral het interactieve deel, met de hele groep van 25 man en ook in kleine groepjes, vond ik goed: je deelt ervaringen en kennis en bemoediging met elkaar. Je wordt gestimuleerd om meer aandacht aan je dagelijkse gebed te besteden, aan je relatie met God. Na afloop ga je denken: hoe geef ik hier nu een praktisch vervolg aan. Dus ik heb er profijt van gehad. Zeker voor mensen die nog niet zo gewend zijn tot God te bidden of hardop in een groep te bidden, is dit een goede introductie die een basis legt voor een gezond gebedsleven.

In de Eurekaweek van het jaar 1024 na Christus (of in ieder geval een tijd geleden) liep ik als verse nuldejaars de Oude Sociëteit aan de Schiekade 155A binnen. De eerste die ik daar sprak was Marines Klok, toen nog net achtstejaars lid. Sindsdien geloof ik in predestinatie - ik ben ook acht jaar lid gebleven.

Je wordt lid bij een christelijke studentenvereniging, dus wat doe je een week later: je trekt je beste Jurk aan en gaat peren plukken in het Zeeuwse plaatsje Wemeldinge. Tijdens het aansluitende Startweekend slapen alle Jurkjes (jongens en meisjes) in één zaal en voordat de groep zich presenteert aan de Vereniging wordt er spontaan met z'n allen uit de Capsongs gezongen. Capsongs? Capsongs staat voor Captain's Songs, afkomstig uit de hoek van het Navigators jongerenwerk de Captain's Club, waarbij Jezus de Captain van je leven is. Het is een bundel waar vroeger veel uit gezongen werd, maar die nu volgens mij vrijwel volledig uit de markt is gedrukt door de Opwekkingsbundel. Als je klassiekers als "The Deep, Deep Love of Jesus", "Reveal Your Fatherheart to Us" en "Creation Creed / The Lord Is a Mighty King" niet kent, neem dan die bundel eens ter hand, want die horen in het collectieve geheugen van elke Navigator te zitten.

Wat doe je zoal bij een christelijke studentenvereniging? Je zit achter een computer. Ik in ieder geval wel. Daar is werkelijk van alles en nog wat te doen. Lefs, Almanakken en Gazetten opmaken; virussen verwijderen; artikelen voor voorgaande publicaties schrijven; installeren, defragmenteren en irriteren (blauwe schermen des doods (TM), een kwart pagina per minuut printen, een Gazet op tien diskettes zetten). Ach ja, je studeert niet voor niets econometrie; of toch liever maar informatica. Student ben je voor het leven, NSR-lid ook.

Als student kom je heel wat grenzen tegen. Je loopt er tegenaan, verkent ze, overschrijdt ze of verlegt ze. Of allemaal. Soms is het een uitdaging: hoeveel vertrouw ik op God, wat durf ik over hem te vertellen aan mijn niet-christelijke vrienden, hoe open ben ik over de vragen die ik heb over het geloof of juist de antwoorden. Soms is het een gevaar, bijvoorbeeld als je je lever aan een stresstest onderwerpt. Ik heb eens aan Uwland, die achter de bar stond, gevraagd: "Als ik bij jou een dubbele whisky bestel, krijg ik die dan?" Waarop hij wijselijk antwoordde: "Als jíj het vraagt, dan krijg je dat." Ik geloof dat ik toen maar een frisje tussendoor heb genomen. Hoe was dat spreekwoord ook al weer: vertrouwen is goed, droogleggen is beter.

De eerste keer dat ik bij NSR een bidstond heb meegemaakt, was de ochtend na een avondje uit (Concertgebouw De Doelen) met mijn jaarclub Perenstrojka. Ik woonde toen nog bij mijn ouders, dus moest ik met het openbaar vervoer terug. Ik miste de laatste trein. Ik had toen al wel de sleutel gekregen van mijn kamer boven het Eendrachtsplein waar ik bijna in zou trekken. Daar stonden nog geen meubels, dus ben ik maar in de kapel, c.q. het commissiehok gaan slapen. De volgende dag werd daar gebeden, dus deed ik voor het eerst mee. Het is dus niet altijd erg om een trein te missen.

In de loop der jaren zijn er steeds periodes geweest dat er een of meer dagen in de week werd gebeden op de Sociëteit. Vaak raakte dat na een paar maanden in wel erg rustig vaarwater. Nu is er volgens mij al ongeveer twee jaar achter elkaar twee dagen in de week 's ochtends op de Sociëteit gebeden, een enkele uitzondering daargelaten. Dat is een grote zegen voor NSR en voor de bidders zelf. Aan de ene kant breng je de Vereniging (en andere mensen of zaken) voor Gods troon, in Gods aandacht, waar hij op reageert. Aan de andere kant stel je je hart open voor God, ben je opmerkzaam op wat hij je te zeggen heeft door de bijbel, door wat anderen bidden of door gedachten die in jezelf opkomen. Je wordt weer gefocust op zijn wil voor NSR of voor jezelf en je mag genieten van zijn nabijheid. Dat ervaarde ik nog het duidelijkste tijdens het Winterweekend van 2002. Toen heb ik veel gebeden. Tijdens de gebedstijd met Tabitha en Hester stonden we op de bres voor NSR en droegen we de leden aan God op. Tegelijkertijd merkten we dat God echt bij ons was en dat zijn Geest eigenlijk net zo hard meebad.

Met mijn verstand weet ik dat ik elke dag gebed nodig heb. Gebed van anderen voor mij, maar vooral ook van mezelf met God. Het helpt me om weer op één lijn met God te komen en minder te zondigen. Toch komt het er niet elke dag van om te bidden. Dat is niet logisch, maar het blijft een strijd. Het is een strijd die je maar beter in je studententijd al kan beginnen, liefst ook samen met wat anderen.

Ik ben nu alweer een jaar oud-lid van NSR. Mis ik die tijd niet? Ja en nee. Ja, ik mis het, want het is gewoon mooi om op de Sociëteit of het dispuut te komen voor vrienden, gezelligheid en inhoud. Ik heb een mooie tijd gehad en had het voor geen goud willen missen. Maar aan de andere kant heb ik nu een andere invulling van die belangrijkste elementen. In plaats van een kring van NSR heb ik een kring in mijn kerk. In plaats van NSR-avonden heb ik kerkdiensten en soms speciale avonden, zoals een een EO Praise-avond of een zogenaamde New Wine conferentie. En ik leer nieuwe vrienden kennen in de kerk en hou contact met een aantal oude NSR-vrienden. En toch: "In Rotterdam daar aan het Eendrachtsplein, komen wij steeds weer trouw bijeen. NSR zijn onz' initialen: Navigators studentenvereên." Mijn kluppie!